دویست و شانزدهم

دیروز حساب و کتاب مالی کردم و دیدم حداقل ماهی 20 میلیون تومان هزینه آموزش‌هایم می‌شود که نمی‌دانم چطور این دو سال پرداخت کرده‌ام! اما امسال با توجه به اینکه از کار قبلی هم بیرون آمده‌ام و کار جدید هنوز درآمد آنچنانی ندارد، چطور باید بگذرانم؟ این هزینه‌ای که می‌گویم بدون رفت و آمدم به تهران و خورد و خوراک و خریدهای ساده خانه و ... است. از پدر و مادر بازنشسته‌ام هم که نمی‌توانم انتظاری داشته باشم. هرچند سعی می‌کنند هر وقتی با دو سه تومان دستم را بگیرند. یا اینکه برایم گوشت و مرغ و ماهی بخرند. اما تا کی اینطوری می‌توانم پیش بروم؟ کمی پس‌انداز طلا و دلار دارم که آن‎‌ها هم نهایتا کفاف 5 ماهم را بدهند. بعدش چه؟ بعد از آن با این وضع تورم و این مدل زندگی و این خرجی که من دارم کارم به درآمد خوبی می‌رسد؟ توانش را دارم؟ نمی‌دانم. چیزی که خوب می‌دانم این است که «خودم» باید همه چیز را پیش ببرم. درستش هم همین است، گاهی غر زدن و غمگین بودن برای این تنهایی ایرادی ندارد. 

چند روز پیش به چت جی‌پی‌تی می‌گفتم من از کجا پارتنر پیدا کنم؟ می‌گفت یک پروفایل خوشگل در اینستاگرام درست کن و پست‌های جذاب بگذار! به دایرکت آدم‌ها برو و سر صحبت را باز کن. خیلی خندیدم. به این فکر کردم که بروم دم در خانه آدم‌ها پیس پیس کنم. واقعا آدم‌ها با برنامه‌ریزی این کار را می‌کنند؟ بعد یکهو توی اینستا پستی از امیرحسین قیاسی دیدم می‌گفت بزرگ‌ترین پلتفرم همسریابی اینستاگرام است، مگر می‌شود کسی توی سرش مهتابی خورد کند بدون آنکه بخواهد نگاه دیگری را جذب کند؟ دیدم حرفش درست است. به چت جی‌پی‌تی پیام دادم با این اوصاف دورۀ من گذشته مربی!