هفتاد و یکم

دیروز از آن روزهای عجیب تراپی بود. از قبل از اینکه جلسه‌ام شروع شود، گریه کردم تا لحظه آخری که جلسه داشت تمام می‌شد. نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم. ترس و غم و اضطرابم بغضی شده بود که در پناه امن تراپیستم به گریه تبدیل شد. بعد از شنیده شدن حالم بهتر شد. دو نخ سیگار پشت بندش و گفت‌و شنفت با چند دوست تازه یافته، بهترم هم کرد. اما درد کمر رهایم نمی‌کند. بی‌میلی به وی رهایم نمی‌کند. ترس از فردا و فرداها رهایم نمی‌کند. چه پیچ سختی شده است. می‌دانم بالاخره می‌گذرد. کاش کمتر سخت می‌گذشت.