صد و هفتم

دیشب یکی از سخت‌ترین شب‌های این چندسال را گذراندم. در تنهایی چنان گریه می‌کردم و ناامید بودم که فکر کردم آخر شب را نمی‌بینم. البته که عقلم به کار افتاد و به میم پیام دادم و حالم را بهتر کرد. اما شب وحشتناکی بود.