صد و هشتاد و نهم

با مادر و خواهرهایم در یکی از اتاق‌های خانه‌شان نشسته بودیم و گپ‌وگفت می‌کردیم. نمی‌دانم از کجا دوباره رسید به اینکه مادرم غصه دارد از اینکه من در سال‌های متاهلی با آن‌ها حرف نمی‌زدم و از مشکلاتم نمی‌گفتم. دل‌داری‌اش دادم، کمی اشک ریختم، او و خواهرهایم همدلی کردند و دلم را سبک کردند. مادرم می‌گفت با اینکه احساس می‌کنم کوتاهی کرده‌ام، اما خوشحالم که نسبت به قبل خیلی حالت بهتر است. نسبت به روزهای متاهلی‌ات شادتری و همان جسارت دوران اوایل جوانی‌ات دوباره برگشته و داری به پیش می‌روی. می‌گفت، فلانی و بهمانی هم تا ماجرای تو را فهمیدند همین را گفتند. گفتند الف انگار به تنظیمات کارخانه برگشته. به پیش است و شاداب‌تر. انگاری باری را از دوشش برداشته‌اند. واقعا هم همین است. دیگر من آن آدم مراقبِ همیشه در صحنۀ مضطرب نیستم. حالا مراقب خودم هستم، سعی می‌کنم که باشم. از بودن پدر و مادرم خوشحالم. از اینکه پدرم زنگ می‌زند حالم را بپرسد و از خانه‌ام بگوید. حواسش باشد که چیزی برایش مشکلی ایجاد نشده باشد و اگر پولی خواستم هر دویشان همراهی‌ام می‌کنند. چند وقت پیش به خواهر بزرگم گفتم دوست داشتم مامان و بابا بهم بگویند اگر پولی نیاز داری روی ما حساب کن، اما نگفته‌اند. خواهرم گفت می‌دانی که هر وقت بخواهی کمک می‌کنند، گفتم می‌دانم، اما شنیدنش از آن‌ها چیز دیگری است. چند روز پیش مادرم زنگ زد و گفت پول کارگاه‌هایت را دادی؟ گفتم بله. گفت هر وقت خواستی بگو من و بابا برایت بریزیم. نگران پول نباش. فردایش هم بابا زنگ زد و یک داستان از خرابی تلویزیون تعریف کرد و گفت شیر آبت را توی این هفته می‌آیم درست می‌کنم. کاری نداری؟ و خنده‌ام گرفته بود. بعد بهشان پیام دادم که چقدر گفتنشان نیازم بوده و خوشحالم کرده‌اند. 

هنوز دارم دربارۀ رابطه‌ام با میم فکر می‌کنم. اینکه آیا ادامه دهم یا نه. نیمی از خوشحالی و جسارتی که آدم‌ها می‌گویند از اعتماد به‌نفسی است که او به من می‌دهد. قطع کردن چنین رابطه‌ای با چنین کارکردی درست است؟ از دل‎بستگی و وابستگی به این آدم می‌ترسم.